Базылёў умее пісаць, але ён нейкі пляменнік Шклянкі, дык ні за якія грошы не ўзяўся напісаць заявы на свайго дзядзьку… Думаў не судзіцца, але, дзякуй яму, Юрка зрабіў ласку, напісаў…
— Вось каб яго палажыў на лаўку ды дубцамі спісаў, каб дзве нядзелі сядзець не мог. Ведаў бы, як пісаць! — сярдзіта прабасіў суддзя, яю ўжо даўно меціў у старшыні і заўсёды стараўся актаваю ніжэй гаварыць за другіх суддзяў.
— Дык ты растлумач, што ўсё гэты малюнак азначае… Людзі… свіння і ўсё такое… — запытаў зноў старшыня, — што гэта такое?
— Гэта і ёсць тая самая заява, што Юрка пісаў…
— Цьфу! Свінячая морда! — гукнуў старшыня і плюнуў якраз на пісараў, але той як бы ненарокам выцер яго аб крысо світы суддзі, які сядзеў радам з ім.— Растлумач нам, у чым справа? Чуеш?! А то…
— Гэта ўсё аб свінні, што сусед Шклянка забіў, — пачаў гаварыць Гарбуз, а пра сябе думаў, што і тут усе няграматныя…
— Ну, дык як далей? Кажы, кажы!..
— Вось я і кажу, — тлумачыў ім Гарбуз, — тут аб усім напісана. Вось гэты чалавек, што з калом у руках, гэта мой сусед Мікола, а шклянка намалёвана — гэта яго прозвішча. А гэта плот… і вось тая самая дзірка, кудэю свіння лезла. Вось гэта самая свіння, што тут намалёвана, і ёсць мая Перапалосая, якую сусед і забіў у гзтай дзірцы, што вы бачыце, і вось гэтым калом, што ў руках трымае… А ўнізе, бачыце, намалёваны чалавек — гэта я сам — Апанас, а каля мяне Гарбуз намазаны — гэта мае прозвішча Гарбуз…
— Значыцца, і тут непісьменныя, — падумаў услых Гарбуз і цяжка ўздыхнуў.
Усе ўвесь час сядзелі з расчыненымі губамі, а як Гарбуз кончыў тлумачыць, разам сказалі:
— Разумеем. Вось яно што!!
— Як жа будзе? Апошнюю свінку…
— Добра, добра! — пачаў старшыня.— Мы пасля разбярэм гэту справу і адповедзь дамо… Павестку пашлем…
— Але дзіўная твая заява! — у адзін голас загаварылі.