nizacyjnyja hrupy moładzi byli roŭna varožyja biełaruskamu adradžeńniu.
Faktyčna-ž "polskaść" i "ruskaść" adnych i druhich była ŭrojenaja, bo pieršy i druhi aboz składaŭsia pieravažna z tych-ža apalačanych i abmaskalenych Biełarusaŭ, składaŭsia z samaha błahoha gatunku nacyjanalnych renehataŭ, vyrakšysia svajho narodu.
Voś-ža ŭ hetym časie adzinym čałaviekam, jaki advažyŭsia časam havaryć niekalki słoŭ pabiełarusku, byŭ ks. Hrynkievič. Jahonyja niaśmiełyja i niamnohija biełaruskija słovy byli mahičnaj pryciahajučaj siłaj dla školnaj moładzi, z jakoj jon byŭ u blizkaj styčnaści, jak zakonavučyciel. Kala jaho asoby lohka ŭtvaryŭsia "Biełaruski Hurtok", u asnovu jakoha pałožana była vieravyznaŭčaja aznaka. Heta adpaviadała charaktaru samoha kiraŭnika, jaki vyznačaŭsia relihijnym fanatyzmam.
Učaście ŭ biełaruskim adradžeńni, na horadzienskim hruncie, ksiandza i prydańnie jamu tut konfesyjanalnaj afarboŭki, adrazu ŭmacavała za "Biełaruskim Hurtkom" u vačach moładzi pravasłaŭnaj pierakanańnie, što ruch ruch hety vychodzić z polska-katalickich krynic, a heta ŭ svoj čarod pastaviła pieraškodu pašyreńniu jaho na maładziež zrusyfikavanuju. Zrešta, treba pryznać, što ŭ hetym była dola praŭdy. Kiraŭnik horadzienskaha "Bieł. Hurtka" ks. Hrynkievič nie naležyŭ da biełaruskich adradžencaŭ, jakija bačyli ŭ Biełaruskim narodzie ŭ samametu, — jon vychavany byŭ sam na bałamutnych idejach polskaha pasłannictva na biełaruskich ziemlach i biełaruskaje adradžeńnie traktavaŭ jak pravincyjanalnuju polskuju admienu. Staŭšy na šlachu biełaruskaha adradžeńnia, jon, svaim pryrodžanym fanatyzmam paryvajučy za saboj moładź, adnačasna ŭchodziŭ u labirynt supiarečnaści z sa-
