ka moža ŭ nas udaryć, i kali nia źmienšyć, dyk u kožnym vypadku značna asłabić "naš stan posiadania" na kresach.
Niebiaśpieka jość u tym, što biełaruskija ksiandzy badaj usich katalikoŭ na Biełarusi zaličajuć da biełaruskaj narodnaści... Jak u Litvie litoŭskija šavinisty ŭsich žycharoŭ zaličali da litoŭskaj narodnaści, uvažajučy navat Palakoŭ za vynaradaŭlenych Litvinoŭ, a ŭsie kaścioły za ŭłasnaść užytkovuju pieravažajučaj narodnaści, - tak i ŭ nas na Biełarusi biełaruskaje katalickaje duchavienstva imkniecca vyrazna da taho, kab našyja kaścioły addać na ŭžytkavańnie Biełarusam, uvieści ŭ nabaženstvy biełaruskuju movu i adviečnyja polskija pieśni zastupić śvieža stvoranaj dla hetaj mety pieśniaj biełaruskaj... Kali biełaruskaja praca pojdzie tak dalej niaspynienaj, to možam dačakacca tej sumnaj chviliny, kali ŭ kaściołach našych niepadzielna zapanuje biełaruskaja mova"...[1] Urešcie kančajecca hety artykuł haračymi zaklikami prociŭstavicca biełaruskaj chryścijanskaj rabocie, pradusim jašče bolš pašyrajučy siarod Biełarusaŭ polskaść.
Hetaki-ž samy alarm prociŭ biełaruskaha katalickaha ruchu padyjmała i polskaja nacyjanalistyčnaja presa krajovaja, jak napr. "Dziennik Wileński", jaki ruch hety pradusim čarniŭ i ckavaŭ na jaho polskija administracyjnyja ŭłady i polskaje duchavienstva.
I sapraŭdy, prociŭ bieł. chryścijanskaha ruchu ŭźnialisia tak-ža i lišnie dasužyja ŭradaŭcy. Prykładam vymouŭnym hetaha miž inšym słužyć nastupnaje piśmo ŭ red. "Krynicu" ks. J. Hermanoviča:
- ↑ "Gaz. Warszawska" 1920 h., №№: 101-103, art.: „Głos ze wsi białoruskiej".
