|
Nas ludzi ni znali,
matka ni wiedała,
jak razyšlisia tak
jak ciomna chmara.
Ciomna chmara idzie,
dromny doždžyk budzie;
z našaha kachania
ničoho nie budzie.
Pajdu utaplusia
z wysokaho mostu,
bo dziaŭkie nie lubiać,
što małoho rostu.
Nie jdzi, nie tapisia,
bo dušu zahubiš;
lepiej ažanisia,
kali wiernie lubiš.
|
