Гэта старонка не была вычытаная
Ішлі. Ад крыві ныла цела.
Чакалі збаўленчага цуда:
Нядоля, няволя гудзела,
Адвечным гула перагудам.
Забурліла сіне мора
Ад віхроў,
Вышлі Волгі, Дняпры вышлі
З берагоў.
Разбудзіла мора спячых —
Уставай!
Вазьмі свой ад ліхадзеяў
Каравай!
Цячы, кроў, жывой крыніцай
Па зямлі,
Каб па-людску дзеці, ўнукі
Жыць маглі!
Вее, вее ўсходні вецер,
Вее ўдаль,
Векавечнае пракляцце
Біць не жаль.
І разбілі пераможнай
Барацьбой.
Байцы сёння ўспамінаюць
Быўшы бой.
Загасціла прасвятленне
І цвіце,
Няма думак аб нядолі,
Аб кнуце.
