Niepryjaźń hetu razdmuchaŭ Teofan, patryarch jeruzalimski, katory 1620 h. u Kijawie wyświaciŭ dyzunijatam nowych biskupaŭ. Hetakim sposabam prociŭ kožnaha biskupa, katory pryniaŭ uniju, byŭ inšy, katory nie pryznawaŭ uniji. Pačałasia ŭznoŭ barba i ŭ hetaj barbie pacierpiła šmat unijackich ksiandzoŭ, a ŭ Witebsku zamučyna 1623 h. unijackaha arcybiskupa z Połacku św. Jozafata Kuncewiča. Pacierpiła nimała i Jezuitaŭ.
Da hetych religijnych zawiruch pryłučylisia wojny i bunty. Raz pa razie napadali na Polšču i złučonyja z jej kraji: Turki, Swedy i Maskwicianie. Zimla zlita była kroŭju; dzie byli miesty i dwary — astawalisia tolki zhlišča. Ale najbolš škody narabili bunty kazakaŭ. Na Dniepry, nižej wadapadaŭ, zwanych parohami, asiedlilisia zdaŭna kazaki. Byli heta pa bolšaj čaści bihlacy z usich staron. Kamu nia miły byŭ pryhon, abo chto ŭ swajim kraju prawiniŭsia, toj ucikaŭ za parohi, na Niź, i pastupaŭ u zaparoskaje wojska, adnym słowam — stawaŭsia kazakam. Kazaki abiazywalisia baranić hranic Polščy ad Turkaŭ i Tatar, ale dzila swajho nispakojnaha charaktaru časta jany sami napadali
