Tam, dzie bystraju chwaleju rečka pływie,
U dalinie miž ciomnaho lesu,
Prytaiŭsia wysoki zialony kurhan
Pad płakučych biarozak zawiesaj.
Rož zdzičełych kustami zaros jon uwieś;
Miž rož kamień staić; pazałotu z jaho
Ściorła času ruka wiekawaja.
A na kamieni napis: „Pad tym kurhanom
Ležac dwoje: chłapiec i dziaŭčyna.
Pad biarozkaj zialonaj schawany Januk,
Pad kustom rožy dzikaj — Halina“.
Chto ich tut pachawaŭ i byli kim jany, —
Napis hety nie kaže ničoha.
Ab usim dawiałosia dawiedacca mnie
Ad prachožaho dzieda staroha.
— „Šmat hadoŭ praciakło, jak było heta ŭsio,“ —
Pačaŭ dzied, — „na hary nad dalinaj
Dwor wialiki stajaŭ. U dwary tym žyŭ pan
Niejki z dočkaj pryhožaj, Halinaj.
Tut, bywała, što-noč ceły dwor u ahniach;
Šmat panoŭ atusiul naježdžaje,
Celnu noč pjuć, piajuć i hulajuć jany;
|
