Мужыкі цесна абступілі Андрэя.
— Ну, чым жэ ты пацешыш нас, Андрэй?
Андрэй махнуў рукою, і першае яго слова насіла імя той рэчы, каторую мужыкі на поле вывозяць.
— Каго ж выбралі?
— Папоў ды чыноўнікоў.
— А ты гдзе быў, карова ты? Чаго глядзеў? — накінуўся на Андрэя пьяны Антось: — да я б ім нюхаўкі параспарваў бы!
— От ты ідзі лепш скачы лявоніху, — парадзілі яму мужыкі.
— Няхай вы па жары скачэце,—агрызнуўся Антось і плюнуў.
— А яны стаяць за мужыкоў? — пыталі ізноў мужыкі.
— Гдзе бачылі! Усе чорнасоценцы. І прыступу да іх німа.
— А гарбатаю вас не частавалі?
— Чаму не? Але чорт яе піў. Гатовы сказаць ешчэ што мужыкі жывуць па-панску. Гаварыў жэ адзін сгрынгаль, што сорак гадоў таму мужыкі елі мякіну.
— Трэба было сказаць, што цяпер і гэтаго німа, — загаманілі мужыкі.
— Дык мы і зрэзалі гэтаго пана, аж брыдка яму стала… А якіе яны былі добрые! Проста хоць да раны прылажы. — А як прывязаўся б адзін саюзнік, — проста хоць ты махалам махай — злаваўся, не адчапіцца ад яго. Адзін з нашых раз і сказаў: «хоць, і пойдзем, але вушы заткнём, каб ня чуць вашай гутаркі».
— Гэта ўсё роўна як той паляшук, катораго сілаю, валаклі да цэрквы. Бачыць, што нічога ня будзе, — «хоць, кажэ і пайду, але і губаю і рукою не мяльну!» — сказаў адзін мужык.
