Гэта старонка не была вычытаная
А яна ўжо неколькі разоў перад гэтым выхадзіла маўчком на двор і пазірала на дарогу. Стаяла, слухала, ці не пачуе ў лесі знаёмае «Но!..»
Цераз неколькі мінут у хату вайшоў Тарас. Вусы яго былі белые ад марозу. Нешта смутнае праняслося у Касі.
— А гдзе Паўлюк?
Тарас быў хмурны. Было відна, што многа горкіх думак бушавала ў яго душы.
Тарас маўчаў. У хаці зрабілася нудная цішына.
— У турме наш Паўлючок! — як стогн вырвалася ўрэшці з грудзей Тараса.
І ў хаці стала ешчэ цішэй, ешчэ нудней…
