— Пхайце ў зад! — крыкнуў хурман ва ўсё горла і сам уляпіўся за аглоблю.
Пан упёрся плячом з боку; лякай, пані і паненк ўзад пхалі.
— Ррразам! — крыкнуў хурман.
Ніхто не разшчычытаў свае сілы: пані так моцна налягла, што ў гразь уляцела па калені; хурман сарваўся з аглоблі і ляпнуўся чэравам у балота, аж капялюш з галавы скінуўся. А пан як павярнуў плячом, дык аж брычку сарваў са шворна і аблажыў яе на бок.—Цяпер абраз змяніўся: пані, цераблючыся з гразі, згубіла чаравік; хурман поўзаў ракам па балоце, а пан стаяў, ўзяўшыся у бокі, і сам сабе не даваў веры, што ён абярнуў брычку. Беда, як бачыце разрасталася: коні ў гразі, брычка на боку бяз шворна, і толькі два колы пазіралі ў неба, як бы просячы ратунку.
II.
А ратунак прышоў ня з неба, а з вёскі у образі простых мужыкоў. Мужыкі даўно ўжо стаялі каля балота, збіўшыся ў кучу, на ўзгорку.
— Ось нялёгкая ўнесла яго сюды!
— Папаўся як у нерад: ні ў зад, ні ў перад!
— Як ты думаеш: вылязуць яны, ці не? — пытаў адзін барадаты другога вусатаго.
— Бяз помачы самі ня вылязуць,—важна гаварыў вусаты.
У другой кучы жартавалі с пана.
— Кепскае мейсца абабралі яны для адпачынку!
— Ці ня думалі яны з брычкі рыбу лавіць?
— Як відаць, прыехалі сюды траву жаць целятам!
Карты сыпаліся за жартамі, толькі сьмех разліваўся па балоці.
