nuć, inakš zmahańnie i ŭsia akcyja našaja pajšła-b nie pa tom šlachu, pa jakim pawinna jści.
Pieśnia, kab spoŭniła swaju zadaču ŭzhadawaŭčuju, treba da jaje padyjści arhanizowana. Kab pieśniu my lepš umieli acanić, kab mahli pašyryć kolkaść pieśniaŭ — treba pracy, a pracawać nad pieśniaju možna ŭ chory. Ci chor budzie zusim niečym asobnym, ci heta budzie tolki sekcyja pry niejkaj inšaj kulturnaj ustanowie na wioscy — heta sprawa nie asnaŭnaja. Wiadoma, było-b pažadana, kab heta była adzinka arhanizacyjnaja samastojnaja, a tolki zhurtowanaja ci zsiabrowanaja z druhimi dziela miarkawańniaŭ hrašowych, prestižu, mahčymaści bolš niezaležnaje pracy i h. d.
Pieśniu ŭsie mohuć razumieć, usie mohuć adčuwać, nia ŭsie mohuć adnak piajać. Dyk adnosiny da pieśni buduć aktyŭnyja (śpiawak) i pasyŭnyja (słuchač). Pasyŭnaści tutaka nia treba razumieć adjemna. Tutaka pasyŭnaść aznačać moža dziejnuju pomač pry pracy nad kulturaju pieśni.
XVI. Radyjo.
Radyjo siańnia nadta wialiki dziejnik u raspaŭsiudžywańni kultury. Niekalki hadoŭ tamu nazad jašče roskaš, dastupnaja tolki nadta nialikim adzinkam, a siańnia heta źjawišča, biez jakoha niemahčyma sabie ŭjawić narmalnaje žyćcio hramadzianstwaŭ świetu. Radyjo heta krynica praktyčnych wiedamaściaŭ dziela kožnaha i z usich mahčymych halinaŭ. Radyjo ŭ esencyjonalny sposab daje kožnamu jamu patrebnaje, daje mahčymaść śladzić za žyćciom, za padziejami kulturnymi na šyrokim świecie z najbolš hłuchoha kutka wiaskowaha, zahnanaha ad ludziej. Jakaja-ž wializarnaja rola radyja na wioscy, dzie jano moža zastupić knižku, hazetu, lektaraŭ, kali nojdziecca na miescy
