hetkim čynam u sferu nacyjanalnych pieražywańniaŭ i adnačasna dajučy ŭsim hlanuć šyrej z boku śmiachotnaha ci pawažnaha na charastwo ŭ žyćci ci ahułam na prablemy, jakija razyhrywajucca nawokał nas.
I woś swoj samastojny teatr, jak ništo bolš, zjaŭlajecca krynicaju tych wielmi roznych padświedamych imknieńniaŭ dušy čaławieckaje, jakaja patrabuje tolki maleńkaha šturšku, kab rastulić swaje listočki, maŭlaŭ taja kraska, što pačuŭšy na sabie koski sonka, zaraz pachilajecca da ich i pražna ŭsmoktywaje toje raskošnaje bahaćcie, što pływie na ich zdalok.
Biaručy praktyčna, kali niama napraktykawanych na miescy ludziej, treba karystacca pjesami nadrukawanymi, kab nabrać peŭnaha nawytaru sceničnaha. Adnak kab zaŭsiody taja adzinka, jakaja najbolš pačuje ŭ sabie ducha teatralnaści i jakaja budzie nam za režysera, — značycca plany i pahlady jakoha čaławieka budziem prymać za normu ŭ takich sprawach, npr. jak razumieć skaz, jakaja asnaŭnaja linija pjesy, jak wyhawarywać peŭnaje słowa, jak razstawić abstanoŭku chatniuju na scenie, jak i z jakim naciskam hawaryć tyja ci inšyja skazy, — dyk chaj tyja ludzi nie zabywajucca, što nadrukawany twor — heta tolki ramki, u jakija nam treba pakłaści swoj źmiest. Inakš ihra budzie mała žywoju, jana nie zachopić nikoha, horš jašče — jana nie zacikawić samych artystaŭ i jany na druhi raz nia miecimuć takoje achwoty, kab pieramahčy tyja, biazumoŭna zaŭsiody prysutnyja zaminy ŭ ładžańni pradstaŭleńnia. Nia treba razumieć hetaha tak, što kožny artyst moža jeździć uzdoŭž i papiarok pa tekście pjesy, a razumieć treba tak, što forma mienš wažnaja čymsia źmiest i źmiest žywy, taki, jak my jaho pieražywajem. Samastojnaje myšleńnie wažniejšaje za ŭsio i jaho nam treba baranić na‘t pry ładžańni pradstaŭleńnia.
