— Глупы ты чалавек, Ісайка, калі ня хочаш душу ратаваць.
— Мусіць і ёсьць глупы, — згадзіўся Ісайка, і па яго твару мільганула тонкая, ледзь прыкметная ўхмылка. — А, можа, яшчэ што залатаць патрабуеце?
— Дзякуй, Ісайка. Пакуль усё ў акураце… Бачу: глухі ты на ісьціну. А ты пра мае словы падумай.
— Чаму не падумаць? Аб усякім слове трэба падумаць, на тое ўсякаму чалавеку бог развагу даў. І жыда не пакрыўдзіў, — дадаў з ледзь чутнай гіронічнай ноткай Ісайка і шмыгануў з каюты.
«Ня сдухае!» — падумаў, уздыхнуўшы, айцец Сьпірыдоні.
І, наглядзеўшыся дасканала на залатаную люстранавую раску, пашкадаваў, што такому добраму жыду, як Ісайка, ва ўсякім выпадку прыдзецца кепска на тым сьвеце.
II
Быў і другі, больш сур’ёзны намер на Ісайкаву душу з боку аднэй паджылой адміральшы ў Кронштадзе, якая пад старасьць год, пасьля вясёлага жыцьця, якое мела мала агульнага з яе пазьнейшымі поглядамі на жаночую дабрачыннасьць і шлюбны абавязак, раскідала яшчэ вялікі запас пачуцьця ўжо не на зямныя, а на духоўныя перамогі.
