Поэта пад потам крывавым,
Ня сплючы сто ночак падрад,
Поэму згарусьціў, аж міла,
І цэнзару даў на прагляд.
А цэнзар меў добрае сэрца,
Што рэдка у нашым вяку, —
Поэмы ня сек і ня рэзаў,
А толькі… пагладзіў крыху.
ПОЭТА пісаў:
О, віхры, о вы, бураломы,
Свабодных нябёс жыхары!
Дрыгнеце разбэшчаным сьветам,
Збурэце парадак стары!
А ЦЭНЗАР пагладзіў:
О, ветры, ззфіркі любыя,
Свабодных нябёс жыхары!
Галубце вы сьвет наш набожны,
Шануйце парадак стары!
ПОЭТА пісаў:
Звалеце кароны і троны, —
Ўжо досьць каралёў і цароў!
Хай будзе народу ўладарства
І панства зямлі жыхароў!
А ЦЭНЗАР пагладзіў:
Шануйце кароны і троны…
О, чэсьць каралём і царом!
Патрэбна народу прынука,
Патрэбны бізун жыхаром!
ПОЭТА пісаў:
Ўжо досыць прыгону і зьдзеку
І панскага досыць ярма!
