Гэта старонка не была вычытаная
XI
„Гэй, вы, служкі пана! —
Крыкне так Тамаш, —
Подлыя вы самі,
Падлейшы пан ваш!
„Гэй, скажэце, шэльмы,
Кату свайму там:
Ня дам яму жонкі,
На ганьбу ня дам.
„Хоць згнію ў вастрозе,
Ці ў віры на дне, —
Няхай-жа ня будзе
Ні пану, ні мне!“
І сякерай гахнуў,
Як вокам міргнуць,
Па абух ўпілася
Ў Аленіну грудзь,
Рухнула Алена
На дол бяз жыцьця,
Крывёй цёплай, сьвежай
Залітая ўся.
XII
Так зышло вясельле
Нашай маладой, —
Засыпалі грудзі
Зямелькай сырой.
Над яе магілкай
Праз доўгія дні
Вырас клён і ліпа
Роўнай вышыні.
Зімой клён і ліпку
Засьцілае сьнег,
А мароз знаходзіць
Там сабе начлег.
Летам клён і ліпку
Зелень адзяе,
Сонца й вецер гулі
Заводзяць свае.
