Гэта старонка не была вычытаная
Досыць ішлі на чужым павадку мы
Доўгія векі бяз веры ў сябе;
Мы ўжо ня тыя, — інакшыя думы
Вырасьлі з намі, завуць к барацьбе.
Станем к змаганьню мы з ведзьмаю-крыўдай
Дружна, адважна, плячо у плячо;
Рухне старое, хоць крэпкае з віду;
Яснае, вольнае створым жыцьцё.
Годзе нам есьці аб‘едкі і косьці,
Злыбядзе ўсякай паклоны дарыць!
Гаспадары мы ў сябе, а ня госьці,
Час к панаваньню нам сьлед церабіць!
Тое, што ўзята маною дачэсьне,
Вечна ня будзе душыць, як прыгон;
Наша вярнуцца к нам мусіць канечне,
Гэткі ўжо быту народаў закон.
Гібне памрока душыўша ад векаў,
Сонца і зоры к сабе сьвет завуць…
Сьцежку свабоднай душы чалавека!
К вольным дням вольныя людзі ідуць!
26-XI—1919 г.
