|
Пахаваў я сярод злому
Ў пушчы песьню аб шчасьці —
Так глыбока, скуль нікому
І ніколі ня украсьці.
А каб хто аб гэтай справе
Не сказаў дрэнным сказам, —
Хаўтуры-памінкі справіў
З пушчай, з ночкаю разам.
Быў і вецер на магіле
На абрадку бядачым,
І русалкі не забылі —
Шчырым плакалі плачам.
А цяпер адно паставіць
Толькі памятку важну,
Каб нябожчыцу праславіць,
Каб праславіць, як княжну.
Хай прыходзіць ка мне тая
Чараўніца-дзяўчына,
Праз якую так спраўляў я
Гэты сховы-ўспаміны,
І з грудзей маіх гарачых
Няхай выдзярэ сэрца,
Ды на трох нажох стаячых
Хай нясе і сьмяецца.
Як паложыць на магіле,
Дзе аб шчасьці сьніць песьня,
Само сэрца ў тэй-жа хвілі
Загарыцца, ускрэсьне.
І гарэці вечна будзе
На тым схове-пасадзе,
І дадуцца дзіву людзі,
Як кахаў я папраўдзе!
13-VII—15 г.
| 
