|
Жывём з дня ў дзень мы столькі лет,
А ўсё тым ладам, як жыў дзед,
Галовы клонячы з пакорай;
Адвечных крыўд, адвечных бед
Ня бачым мы, ня бачыць сьвет,
І не пабачым мусіць скора.
Праз столькі лет, праз столькі зім
Цьвіце ў вачох пацёмкаў дым
І зьвесьці не хапае сілы;
Відаць, сьвятла ня знаці тым,
Хто нарадзіўся ўжо сьляпым, —
Такім ён дойдзе да магілы.
Жыві з дня ў дзень, цягні ярмо,
Ў крук плечы гні, кажы: дармо!
Ня так яшчэ умею, браце,
Ямчэй сабе сам ладзь прызьмо,
Каб не парвалася само,
Бо як ярмо тады цягаці!?
Ці быў прыгон, ці ёсьць прыгон, —
Шануй закон — матай паклон,
Бо вылеціш і з роднай хаткі.
Пачуеш звон — кажы, што стогн, —
Знай, брат пакінуў свой загон,
На той сьвет складывай манаткі.
|
