ЯНУШ
сьціха
Табе-ж казаў я, цябе-ж прасіў я…
Чаго-ж яшчэ ты?
ГАЛЬКА
смутна на яго спазірае, хапаецца раптам з упрокам за галаву і моўчкі сядае на лаўцы.
ЁНТАК
выходзіць наперад сцэны, пакорна кланяецца Янушу
Панок, — то я!
ЯНУШ
пазнаўшы яго, з прыдушаным гневам
І скуль-жа ты вясьці пасьмеў
З далёкіх гор няшчасную дзяўчыну?
Што? Ў вёсцы там ня добра вам?
Што? Ёй там крыўда?
Кажы, чаго хацеў?
На бок
Пракляты хам!
А гэта знова звар‘яцела.
З гневам
Бяры яе, хутчэй вядзі яе!
Падзяку пан, знай, дасьць, як споўнім дзела.
ЁНТАК
О, пане наш, мей літасьць ты!
Ёй бацька ўмер, сяйбіт сівы,
І ўжо даўно ў зямлі сьпіць маці…
За сіроткай бог, бог толькі сам—і капля сьлёз!
Цішэй
А людзі людзьмі — кпяць і сьмяюцца там…
Хвіля маўчаньня, раптам з насьмешлівай пакорай
О, добры пане! Жудка з доляй ёй!
Адплаціць вам бог за літасьць у няшчасьці.
