Гэта старонка не была вычытаная
СТОЛЬНІК
узрушаны, пушчае руку Зоф‘і, кланяючыся ўсім ад сэрца шапкай
О, наймiльшыя панове!
Аж мне робіцца маркотна,
Нейкі жаль душу асіліў,
Што вас столькі ў гэтай хвілі,
Ганаруе так мой домік!..
Са сьлязьмi
I ўзяць к сэрцу захацелі,
Што ядыны той патомак
Майго роду па кудзелі,
Ў нашым, пане, удоўiм стане,
Хутка бацьку асамотніць,
Як палучыцца ўжо з Янам…
ЯНУШ i 3ОФ‘Я
схіляюцца яму да ног
Войча, любы!
СТОЛЬНІК
падымае іх
Мая дочка, мае дзеці!..
Да гасьцей весялей
Дык, панове, хто ахвотны —
Просім далей, бяз прыганы.
ХОР
Вiват! Вiват!
СТОЛЬНІК
ахвоча
А вы моладзь, хто мне верыць,
І хто любiць, ну, ў абцасы!
