Гэта старонка не была вычытаная
XI
Пырснула мора на поўнач,
Сьмерчы ідуць чарадой;
Ігару князю дарогу
Знача бог чорнаю мглой:
Знача з зямлі Палавецкай
Шляхі да Рускай зямлі,
Дзе жджэ на Ігара доўга
Бацькаў пасад дарагі.
Патухла вячэрняя зорка.
Князь Ігар і сьпіць, і ня сьпіць —
Ад Дону вялікага думкай
Да Дону малога бяжыць.
Апоўначы сьвіснуў савою
Аўлур на каня за ракой,
Уцяміць загадвае князю,
А Ігар князь зьнікнуў, як стой.
Той клікнуў — зямля загручэла,
Трава зашумела быльлём;
Упуд Палавецкія вежы
Спалохаў, зварушыў жыльлём.
А князь Ігар ужо гарнастаем
Паскакаў па траве к трысьнягу,
На вадзе выплыў гогалем белым,
На каня узваліўся ў бягу.
І саскочыў з яго босым воўкам,
Пакаціўся да логу Данца,
Й паляцеў сакалом пад імгламі,
Забіваючы там без канца
