Гэта старонка не была вычытаная
X
Пяюць дзіды на Дунаі,
А ў Пуціўлі Яраслаўна
Бязуцешнаю зязюляй
Наракае раным-рана:
„Паляту я ў даль зязюляй
Па Дунаю за дубровы,
Памачу ў рацэ-Каяле
Рукавок я свой бабровы.
„І зьляту да князя ў полі,
Дзе ў зялёнай лёг пасьцелі,
Ды крывавыя ўтру раны
На яго магутным целе“.
Яраслаўна рана плача
У Пупіўлі на сьцяне,
Наракаючы зязюлькай,
Долю горкую кляне:
„О, вецер, вятрыска!
Чаму, ўладар, лётам
Сваім гэтак вееш
У вочы сіротам?
„Чаму ты на крыльлях —
І вольны і сьмелы —
На мужніх ваякаў
Мчыш ханскія стрэлы?
„Ці-ж веяці мала
Табе пад аблокі —
Ў гары, ў паднябесьсі
Шырокім, далёкім?
