ПАДАРОЖНЫЯ
А вось і мы! Цяпер зноў сядзем…
НЕЗНАЁМЫ
Цяпер зноў сядзем… ну, і што-ж?
Ага! гістор‘ю нашу зладзім, —
Адточым востра ўсё, як нож;
А можа трапім ёю ў грудзі,
У грудзі з дзерава людзей…
ПАДАРОЖНЫЯ
Што ты? Ці-ж мы такія людзі?
Жартуеш хіба, дабрадзей!
НЕЗНАЁМЫ
О не, крый божа! Ось зьняўцёку
Зьляцела слоўца з языка…
Так штосьці ў сэрцы мне нялёгка,
Ну, і паднесла бедака…
Хто я і скуль — для вас цікава;
О, не вялікі гэта цуд:
Радзіўся, рос, ляцеў за славай,
Ляцеў, ажно спынуўся тут.
Убачыў дзень я ў сельскай хаце;
Бацькі у беднасьці жылі:
Канёк, кароўка — ўсё багацьце,
Ды гоняў двойчы — ўсёй зямлі.
Чытаць, пісаць крыху наўчылі,
Але ня выўчылі зусім;
Сам з часам кніжны лад асіліў —
І толк у ім даваў другім.
І мёд салодкі і атруту
Суліць страніца стала мне;
Я думкі ёю ўсе апутаў:
Ня знаў — на яве я ці ў сьне.
