|
Эй, зямелька, загон ты мой чорны!
Рые плуг, барана твае кветкі;
Ў табе сьпяць ураджайныя зёрны,
А мы — ў сьвет, твае родныя дзеткі.
Сьвісьне коска ў тваёй сенажаці,
Бразьне серп па загоне пасьпелым, —
А прад намі прасьвіту ня знаці,
Непагодай спавіты сьвет цэлы.
О вы, зёрны, о сноп умалотны,
О ты, жніў залатая мінута!
Жаль, нуда з намі ўсьлед плыве слотна,
А прад намі — маркотнасьць, пакута.
Жаль, нуда заляглі, як туманы
Хмар над нашай зямелькаю-маткай,
А загон яе ў скібы з‘араны,
А ў самой у ёй дрэмлюць зярняткі.
Хто пасьмее зямельку вініці,
Наракаць на цябе хто пасьмее,
Што ў бадзяньні нам страшна так жыці,
Што ў жалобе мы гэткай марнеем.
Жаль, нуда хай ідуць перад намі,
І маркотнасьць, і любасьць бясконца,
А ты, маці, сваймі каласкамі
Шумі, цешся і сьмейся да сонца.
Эй, зямелька, загон ты мой чорны!
І у нас яшчэ ўцеха загосьце;
Яшчэ будзем зьбіраць твае зёрны,
Яшчэ зложым свае ў табе косьці.
|
