Спачываю пазабыты
І чужымі і сваймі…
О, цяпер адзет і сыты!
Жыў з зямлі і сьпі ў зямлі.
Над мной восеньню слатлівай
Ды зімоваю парой
Гудзіць вецер жаласьліва
Песьняй гораснай такой.
Вецер сьвішча, вецер стогне,
Жальбы шле ў выцьці дзіком; —
Можа сэрца чыё дрогне
І ўздыхне над мужыком.
3
Сагнуўшы плечы ў крук,
Араў зямлю Паўлюк,
Як чорны вол варочаў,
А з дня ў дзень, з году ў год
За плот шоў ўвесь прыплод,
Сам днём блудзіў, як ночай.
Так вышла ўся моц з жыл, —
Араць ня стала сіл,
Настаў канец дакукі…
З касою сьмерць прышла,
З сабой весьць прынясла:
Пара складаці рукі!
Узяў шлюб з зямлёй Паўлюк,
Ня гне ўжо плечы ў крук,
Быдлём ня чэзьне болей.
Памёр і не спазнаў,
Што на чужых араў
Ўвесь век чужое поле.
4
За сахой, бараной,
За сярпом і касой
З дня на дзень, з году ў год
Сьлёзы, пот льле народ,
А за гэта за ўсё
Што-ж здабыў за жыцьцё?
