|
Я ня сокал зоркавокі,
Не арол адважны,
Што так думна за аблокі
Ўзносіцца з іх кажны.
Нават я не салавейка,
Што пяе так слаўна,
А я толькі верабейка,
Ўзрошчаны пад Гайнай.
Як ён, край шаную родны,
Не ляту ў чужыя,
І з зімой б‘юся халоднай,
Хоць-та сэрца ные.
Як ён, сеў-бы дзе на плоце
І песьні чырыкаў,
Людцаў родных-бы ахвоціў,
К лепшай славе клікаў.
Як ён сад — я хатку, поле
Люблю, хоць ня маю,
З верабейкавай і доля
Мая роўнай, знаю.
Верабейку стужа змора,
Або ястраб схваце,
Мяне-ж зломе маё гора,
Ў зямлю кіне спаці.
Над магілаю крыж з хаткай
Паставяць мне людзі,
Верабейкава-ж дзіцятка
Нада мной пець будзе.
І мне будзе смуткаў меней,
Лежачы ў заперці…
За жыцьця — сьлёзы цярпеньне,
А песьні па сьмерці.
|
