рукамі — высокі ды гнуты, у потнай сарочцы. Гаворыць стала і несьпяшаючыся — усё глядзіць і паказвае на лес (а лес шуміць!) Хто з сяльчан бяз шапкі, хто бяз пояса; і ўсе хвалююцца, не згаджаючыся з прамовай Нічыпара, а ён стаіць проста, адчуваючы за сабою нейкую нявыказаную сілу…
Гаворыць аб тым, што вось той лясок, што за рэчкай, патрэбна падзяліць пасямейна ды сьсячы яго, а то таксама пасякуць чужасельцы, — бо лес ад бацькоў, спрадвеку належыць Чмараву.
Яшчэ доўга спрачаюцца, ідуць па вуліцы, застанаўліваюцца, і прыходзяць да думкі, што к восені абавязкова так патрэбна зрабіць. Не згаджаецца толькі адзін Канцавы Зьмітрок — з чорным абліччам і гарачымі вачыма…
— Пачакайце, кажа ён, — сьсячы то мы яго заўсёды зможам, сякеру мы ўсе можам трымаць… Зьнішчыць малады лес можна скора, а як-жа лёгка вырасьціць яго?
— Чужасельцам расьцілі: яны й зьнішчуць! — Як шпількай, падкольвае яго Нічыпар.
— Гэта правільна — чужым расьцілі…
— У саміх будуць печы ня топлены…
Моцна гаркаюць мужыкі ды бліжэй падступаюць к Зьмітраку, а той гаворыць па свойму:
— А каб гэта ня нішчылі другія — даказывае Канцавы Зьмітрок, — наняць патрэбна ўсім вобчаствам вартаўніка.
— Дык што, ты думаеш — уцалее? — пытаюцца спакойна, але адмоўна.
— Цэлым будзе! — цьвёрда адрэзаў Зьмітрок і махнуў кнізу рукою.
— Э, што там гаварыць…
