Гэта старонка не была вычытаная
III
Я пайду ў паплавы ды мурожныя,
разьнясе вецер песенны звон.
сіні вечар на жытневай пожні
прыгалублю дзяўчынку ізноў.
Разьнясе вецер песенны звон,
у дуброве адклікнуцца жнеі.
Прыгалублю дзяўчынку ізноў
і журбы тады будзе ўжо меней.
У дуброве адклікнуцца жнеі,
засьпяваюць бяздонныя нетры,
і журбы тады будзе ўжо меней —
не сагнуць маладосьць маю ветры!
Менск
|}