Гэта старонка не была вычытаная
Усе сыходзяцца на ростані дарог:
— за крыўду цяжкую хай Помста пакарае…
Зьвіліся хмары, ударыў гром:
Заміж вясёлкі — зара над краем.
Віецца радасьць і зоры… зоры…
.........
Ах, гэта сон? І вось другі гудок
прарочыць сну, што праўдай загаворыць…
Ізноў гляджу, гляджу я на усток.
Менск
|}