Гэта старонка не была вычытаная
— Як завешся?
— Кацярына!
— А па прозвішчу?
— Трыгор.
— Хто бацькі?
— Я сіраціна,
Бацька мой даўно памёр.
Быў бядняк…
І плакаць стала.
Злосць у Грышкі грудзі рвала.
Ён затросся, як асіна,
Цёмна стала ў галаве:
— Зваць цябе не Кацярына,
Бацька наш яшчэ жыве!
Што ты круціш, Палавіца!
І здалося навальніцай
Бушаваў не Грышка гэта,
Хоць і голас Грышкі быў.
Як сястра падбегла Нэтта,
Нэтту Грышка прытуліў.
|}
