Гэта старонка не была вычытаная
Шумам поўніцца застава.
Ён адзін, лясы гудуць…
Думкі ўюцца, як праявы,
У вачах імжыцца муць.
Вые ў лесе вецер люты,
Як падбіты вые звер.
Як успомніў Грышка хутар,
Тут успомніўся і клер.
— Дзе-ж ён, клер, дзе-ж ён цяпер
Выкшталцоны кавалер?
І аблаяў згарача
Таго клера-паніча.
І як хто пад ногі кінуў
Агняжгучую лучыну —
Грышка ўздрогнуў і ў заставу
Паляцеў праз пераправу.
А ў заставе, як заўсёды,
Цішыня, хоць шмат народу,
Там спакойна, без пагроз,
Адбываецца дапрос.
І ля печкі, у заставе,
Прытаіўшыся на лаве,
Грышка скурчаны сядзеў,
Слухаў, як дапрос ідзе.
