Гэта старонка не была вычытаная
Без канца, бесперастанку,
Колькі сілы цягнуць санкі
Цераз пушчы,
Цераз горы,
Праз даліны,
Праз вазёры,
Без дарогі,
Без шляхоў —
Адзінаццаць пар ласёў.
А з бакоў бягуць ваўкі,
Як стральцы-вартаўнікі.
Караван стралой імчыцца,
Хмарай снежны пыл віхрыцца.
Пану —
Мала, ой, як мала,
Гоніць ход, страшэнны ход!
Зло ў ласёў забушавала,
Гневам кроў забунтавала:
— Эх, трымайся, жываглот!
Як рванулі, тузанулі,
Санкі ў бок перавярнулі.
Пан кручком перакуліўся
І, як бочка, пакаціўся
З горкі —
Ўніз,
Уніз,
Уніз…
Пана снегам заваліла,
Курганом расла магіла.
