Перайсці да зместу

Старонка:Штурм (1930).pdf/52

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Акраін сум! Стараюцца вэрсальцы…
За імі — золата і шчасныя паны.
Ну, што-ж, калі ў тузе
заломіць маці пальцы,
Як стануць пад расстрэл
каханыя сыны?..

Там несла кроў
на хвалях мутных Сэна,
Ўставаў жудасны, вычарнены дзень.
І быццам цень забітага Варлэна
На бой склікаў
замурзаных людзей…


∗     ∗

Ўсё адышло ў гадоў імклівай веі.
Гулянкай, як калісь,
Зазьзяў Булонскі лес.
Дзе трупы змагароў
за праўду, за ідэі, —
Цяпер расьце трава
на цьвінтары Ля-шэз…

І надыходзіць дзень…
Прасторам цёмна-сінім,
Дзе вежа Эйфэля — уецца хмарай дым.
і як трывожна там,
дзе успаміны гінуць
І быццам пісагі — прапечаны сьляды!