Гэта старонка не была вычытаная
Акраін сум! Стараюцца вэрсальцы…
За імі — золата і шчасныя паны.
Ну, што-ж, калі ў тузе
заломіць маці пальцы,
Як стануць пад расстрэл
каханыя сыны?..
Там несла кроў
на хвалях мутных Сэна,
Ўставаў жудасны, вычарнены дзень.
І быццам цень забітага Варлэна
На бой склікаў
замурзаных людзей…
∗
∗ ∗ |
Ўсё адышло ў гадоў імклівай веі.
Гулянкай, як калісь,
Зазьзяў Булонскі лес.
Дзе трупы змагароў
за праўду, за ідэі, —
Цяпер расьце трава
на цьвінтары Ля-шэз…
І надыходзіць дзень…
Прасторам цёмна-сінім,
Дзе вежа Эйфэля — уецца хмарай дым.
і як трывожна там,
дзе успаміны гінуць
І быццам пісагі — прапечаны сьляды!
