«Забьюць ім зычные званы
«Прабудным звонам на прадвесьні.
«Сваей забранай старане,
«Скаванай мучаніцы-княжне,
«Ўзнясуць пасад на кургане
«На панаваньне недасяжне.
«На дзеле—кожны йшчэ слугой,
«У думках—вольные ўжо людзі;
«Над сэрцэм іх, над іх душой
«Наш душ вітаці вечна будзе.
X.
«Вы, другі верные, ганцы,
«Як летась, сёлета, на лета
«Ўсе пагранічные капцы
«Абходзьце зноў з маім прыветам.
«Гусьлямі, лукам і святлом
«Будзіце, клічце і сьвяціце,
«І так спануйце іхнім сном,
«Каб сон іх счэз і ўсталі жыці.
«А по́куль поўначь не прыйшла,
«Вясьці бяседу будзем далей;
«Засядзьце ўсе кругом стала,
«Хай зазьвініць віно ў крыштале.
«А чарку першую ўзнясём
«За цень мінуўшчыны у сеці,
«Другой к цяпершчыне прапьём,
«Праславім будучыну трэйцяй.»
XI.
Садзіцца княжна, князь, кругом
Садзіцца вольная дружына;
Шуміць бяседа за столом,
Плыве часіна за часінай.
І разгараецца ясьней
Паходня радасьці забытай,
І сьветазарнасьцей сваей
Вясёлкі сее самавіты.
Ямчэй нацягваецца лук,
Цэль рассекаюць агнестрэлы,
