Імжыць яна
туманным
крокам
адна…
Ой, як айцу сьпяяць пра сына?
Ой, як скажу?..
Люблю:
штандар-туман над гаем,
Люблю —
журбу…
Твае словы ў сэрцы ня згінуць
— Комсамольцу пазбыцца жуды
Ах, ты-ж, Нінка,
лясьністая Нінка, —
„Апанент“ комсамольскай журбы.
Вось таму я мінулым і ўзьвесьніў,
На паклон да цябе іду, —
Ну і можа журліваю песьняй
Я пра радасьць пявучай скажу.
Сэрцу,
сэрцу сягоньня так цесна,
Песьняй сэрца сягоньня я выпяю. —
Ой, журба заплялася у песьню,
Чорнакудрую песьню маю.
Былі ночы чарней за пучыну,
Былі зоркі сьвятлей серабра…
Закахалася сэрца дзяўчыны —
Чорнакудрая радасьць мая!
Чорнакудрая радасьць аколіцы,
Васільковых напеўных палёў,
Шоўкатканы свой сьпеў, комсамолка,
На паклон да цябе я прывёў!
