Ну і вось падружыліся раптам.
Дружбу гэту сапраўды да сьмерці
У цапі паабветрылі разам,
Закалілі ў агнёвай праверцы.
Помню вечар з цудовымі ценямі,
Паразьбітую пан вабіў раць.
Вёрстаў трыццаць зрабілі за дзень,
З боем вёску прышлось забіраць.
У той вечар замоўклі гарматы,
Сінім шлемам адзелась зямля…
Мы пашлі у вясковыя хаты
Ціха глянуць на золак жыцьця.
А у вёсцы зьвінела жалейка,
Нібы й цэп за сялом не лягла…
Ды чамусьці журба-ліхадзейка
Кучарава у сэрца цякла.
Эх, Міколка, бо мы з дыму бурыя
З смуткам, смуткам разам блукалі.
Нашы вёскі і хаты панурыя
Вызваленьня з надрывам чакалі.
— Эх, ратуйма той край, што з суглінкамі, —
Беларусь, край стрыножных палёў! —
Ты сказаў, і, здаецца, сьлязінкамі
Журба зьбегла з тваіх вачоў.
Але можа мне гэта здалося…
Ну, вядома, бываюць выпадкі,
Бо такі быў хмялёвы вечар,
І так шчыра лучынілі хаткі.
