Старонка:Чарку дай, Браце… (1926).pdf/19

Цяпер ня знаю, гдзе яна, што зь ёю:
Пашто крывавіць — рану свайго сэрца?
Часам здаецца, што яна маёю
На векі будзе, хоць-бы ў паняверцы.
Так кажа сэрца, а розум рагоча…
Чарку дай, Браце! Нап’юся ахвоча.

|}