Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск IV.pdf/51

АЛЬБЭРТУ ПАЎЛОВІЧУ.

Сонца чырвонае, яснае, мілае,
Косы свае распусьці,
Ўсё наша жыцьце, даўно апастылае,
Сьветам сваім асьвяці!

Досі няволі! Дай волю шырокую,
Хутка згані чорны сон,
Дай нам надзею і радасьць глыбокую,
Дай нам сьвятло нашых дзён!

∗
∗          ∗

Зіяй злацістым агнём, маё сонца,
І сумныя хмары хутчэй прасьвятляй!
Праменьням чырвоным так рад я бясконца,
Дык хоць на хвілінку заглянь у ваконца,
Панурыя думкі мае разганяй!

Так нудна і цяжка мне гэтай гадзіны
Што проста аж сэрца ад болю дрыжыць,
І сьветлая думка, як пух лебядзіны,
Ў адну беспрасьветную жыцьця хвіліну
З душы набалеўшаў ляціць.

---

Песьня каваля.

Мой горан пылае,
І іскры ляцяць;
Я мех уздуваю
І буду каваць.
Працую, гарую,
Як моцы стае;
Гартую, муштрую
Жалеза мае…
У кузьні ад раньня да ночы стаю
І молатам лепшую долю кую!..

І гнецца парою
Жалеза і сталь,
Як возьме рукою
Здаровай каваль…
Скую, вось, касу я,
Загну, закручу;
І выйду уночы
Нядолю скашу!..
У кузьні ад раньня да ночы стаю
І молатам лепшую долю кую!..

І холад і голад
У хатцы вітае,
Я праца і молат
Мне моц адбірае.
Гэй, ўдару-ж я, ўдару!
Гарно раздзьмухну,
Сагну, разгартую
Я сэрца-касу!
Я праўду і волю кахаю-люблю
І молатам лепшую долю кую!

---