Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск III.pdf/80

Чыжык.

— „Чыжык, чыжык, дзе ты быў?“
— „Я на Белай Русі жыў:
Бачыў сьлёзы, жалю крык,
Як гаруе там мужык…“

— „Чыжык, чыжык, дзе ты быў,
Што ты чуў там, што рабіў?“
— „Сярод вёсак я лятаў,
Песьні сумныя зьбіраў…“

— „Чыжык, чыжык, дзе ты быў?
Што ты бачыў, што ты сьніў?“
— „Ох, шмат гора ёсьць там, шмат,
Выглядае беднасьць з хат…“

— „Чыжык, чыжык, — дзе ты быў?“
— „Па магілках я блудзіў,
Па курганах, ля дарог,
З жалю вытрымаць ня мог!…“

---

Падаюць лісьці.

(Ноктурно).

Лісьці пажоўклыя падаюць,
Ўбраныя кроўю і золатам,
Дыша зямля ужо холадам,
Птушкі ўжо сэрца ня радуюць…
Дрэвы ўсе сумны, прамоклыя.

Бачучы долю гаротную,
Капаюць сьлёзы прагорклыя,
Жальбамі думкі маркотныя
Душу ўсьцілаюць сіротную…
Падаюць лісьці пажоўклыя…

---

Ніхто маіх ня знае сьлез…

Ніхто маіх ня знае сьлёз,
Што ў сэрцы схованы глыбока,
Проч^[1] роднай хаты там — далёка,
Гдзе я радзіўся, бегаў, рос;
Гдзе шоў касцоў праз горы, долы
Зык-звон вясёлы.

Ніхто маіх ня знае сьлёз,
Ніхто маей ня знае долі,
Апроч крыніцы тэй — у полі,
І вербаў сумных, і бяроз,
Старэнькай грушы у садочку,
Старых кляночкаў.

Ніхто ня знае… проч магіл,
Што траўкай-мохам зарастаюць,
Што столькі сумных дум хаваюць,
Нязбытых дум, прапаўшых сіл…
Дзе жджэ мяне дзярна ўзгор чысты
На сон вячысты…^[2]

Ніхто маіх ня бачыў сьлёз.
Ніхто ня знаў мяне ў нядолі…
Апроч тэй пасекі пры полі,
Апроч ракі, плытоў і лоз
І тэй дарожкі, што пры рэчцы
Шнурком пляцецца.

∗
∗     ∗

Калі ка мне сьмерць набрыдзе,
Спакойна ўсім скажу: „прашчай!…“
І з ёй пайду ў той сьветлы край —
Гдзе сонца ўсход, дзень ясны дзе.
У сьветлу даль, у выш да зор
Пайду, а цела кіну тут,

Каб Духам зноў ў свой родны кут
Прыйсьці — да ніў, лясоў і гор!…
„Прашчай усё, што я пазнаў,
„Што сэрцу любым так было, —
„Усё, што хутка так прайшло,
„Усё, што цяжка пражываў!…“

1. Апроч.
2. Пол. — вечны, адвечны.