Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск III.pdf/66

І белы сьнег, што, усё пакрыўшы,
Ірдзіцца бліскам ясных зор.

Люблю ў пагодную я ночку
Дапозна на двары сядзець,
Сьлядзіць за зорачак дрыжаньнем,^[1]
На месяц залаты глядзець.

Люблю, як сонейка заходзіць
І бераг хмаркі залаціць,
Вячорнага як голас звону
К нам з ветру хваляю ляціць.

І песьню родную люблю я,
Што дзеўкі ў полі запяюць,
А тобы голасна над нівай
Пераліваюцца-плывуць.

Усё ў краю тым сэрцу міла,
Бо я люблю край родны мой,
Дзе з шчасьцем першым я спазналась
І з гора першаю сьлязой.^[2]

|}

---

Да працы.

О, не кажы ты мне, што жыцьце надаела
І што на сьвеце жыць ня хочаш болей ты,
Бо ўжо ад мук жыцьця душа твая збалела,
А ў сьвеце столькі ёсьць гразі і цемнаты!

О, не кажы, што ты ў жыцьці ня маеш мэты,
І што яе ніхто ў жыцьці сваім ня меў;
Павінна мэтай быць усіх — шырыць прасьвету,
Усіх, хто цьму жыцьця убачыць ўжо пасьпеў!

Нам сьветачамі быць! У цемнаце ніводнай
Ня бачна зорачкі?.. Мы будзем распаляць!
Да працы час, браты! Ніхто няхай ня сьмее
Магутную руку бясьсільна апускаць.

Да працы час, браты! Мы туманы разьвеем:
Бо, як ў пялёнках, ў іх наш сумны край ляжыць;
Каханьнем маладым мы дух яго сагрэем, —
Нізіны кіне ён і вышай узьляціць.

Да працы, гэй, браты! Мы з верай маладою,
З сарцамі поўнымі мар^[3] сьветлых і агню,
Мы сьвята выпаўнім жаданьне ўсесьвятое,
Аж злосьць адвечная пакіне нас, зямлю.

1. Няправільны зварот — за дрыжаньем зорачак.
2. Таксама — і з першаю сьлязою гора.
3. Полён. — лятункаў.