Гэта старонка не была вычытаная
Мы былі ксяндзом.
Мы, — ў апратках з зрэб’я,
Латаных бядой, —
Елі замест хлеба
Бульбіну з вадой.
А да бульбы поснай
Солі ні драбка.
Лезлі словы злосна
З майго языка:
«Дайце солі жменю!
Соль я так люблю!»
Бацька страшыў рэмнем:
«Рэмнем пасалю!»
Бацька мой ад гора
Гневаўся, звярэў.
Вечна быў ён хворы,
Паясніцу грэў.
Бацька мой ад болю
Гнуўся да зямлі.
Словы, як вуголле,
Беднага пяклі:
«Солі, — крычу, — дайце
