Гэта старонка не была вычытаная
Дзед сарваў сівую
Бараду, парык.
«Ты не дзед! — крычу я. —
Злы ты чараўнік!»
У адну хвіліну
Стаў ён маладым.
Туман па даліне
Коціцца, як дым.
Лыпіць катарыншчык
Вочы на мяне.
Дзіўнае ігрышча,
Казка ды ва сне.
Малады, смяецца,
Гэта сон? Не сон?
«Ты дрыжыш, здаецца? —
Ціха кажа ён. —
Толькі не пужайся!
Не пужайся, брат!
Зразумець старайся —
Дзіваў будзе шмат.
