|
Ніяк не пасьпееш з адным разьвязацца,
Як новая пошасьць улазіць праз дзьверы…
Прыходзіцца воляй няволяю брацца,
Каб раду знайсьці і ад гэтай халеры!
Бо, праўду сказаўшы, цярпець немагчыма:
У вёсцы цячэ самагон вадаспадам,
Ня можна дыхнуць ад смуроду і дыму,
І меры ня даць самагонным прыладам…
А што за прываба у гары праклятай —
Ніхто вам ня скажа ніколі на сьвеце!
Стаіць яна чорнаю хмарай над хатай
І сэрца сьціскае няшчаснай кабеце!
Як гразі сьвіньня, нацялешчыцца гэты,
Другі нажарэцца, як жаба балота,
І лезе засоплены ў твар да кабеты,
Ці торбай ляжыць дзе-нібудзь каля плоту…
Часамі-ж і горай выходзіць праз гару:
Нямала народу знайшло дамавіну,
Згалела-прапала дашчэнту з пажару,
Ці проста калом атрымоўвала ў сьпіну!
|
