Аб гэтым лёсе, апроч іншых адносін з карчмаром, пясьняр меў блізкія, шчырыя гутаркі. Яны
|
…часта гаманілі да ночы… |
Але, заціснуты бядотаю, Шлёма шукаў забвеньня ў талмудзе, які раіў яму карыцца лёсу і марыць аб Палясьціне. Праз гэта не знаходзіў выйсьця сваім думкам і юнак-поэта. Яго настрой зводзіўся к таму, што ў яго:
|
Шрам — заставаўся на сэрцы, |
У адказ на гэта мораль Шлёмы даўбіла сваё:
|
— У цябе калі кіне хто камень — |
І поэту здавалася, што „гора, нядолю можна ў карчме пахаваць“. Гэты настрой, захапіўшы ў свае абдымы маладога песьняра, тым з большым эфэктам уступіў месца надышоўшым здарэньням, якія хлынулі на вёску з чуткамі пра вайну.
Вёска ўжо хвалявалася, вышла з каляіны цягучае будзёншчыны і нават
|
Пра цара хтось размову заводзіць — |
Далей поэта ў сваёй поэме на фоне рэволюцыйных падзей і пасьлярэволюцыйнага мірнага будаўніцтва прапускае перад намі гісторыю існаваньня карчмы і лёсу яе гаспадара.
