Дзед. Мусіць, ноччу ёй зьяўляліся нейкія здані. Яна варочалася і нават крычала, з вечара ўсё плакала.
Маці. Пакутуе дзіця.
Бабка. Пакутуе… мы ўсе пакутуем.
Дзед. Пра нас няма чаго казаць. Анжэліна-ж дзіця. А на дварэ вясна. Ёй хочацца быць сярод кветак, на чыстым вольным паветры, радавацца сонечнаму дню.
Бабка. А хто-б гэта не хацеў? І ты, нябось, лепш-бы згадзіўся насіць цяжкія жалезныя рамы, чым гнісьці ў гэтым кутку.
Дзед. Так, я гнію, пяць гадоў гнію. Многа я перадумаў за гэты час аб усіх вар‘яцтвах жыцьця.
Бабка. Чаму гэта ты пра вар‘яцтва пачаў думаць?
Дзед. Ты не разумееш мяне. Ты верыш, што мо‘ самы мудры ў сьвеце той чалавек, які ўвесь дзень спакойна ляжыць на сваім сяньніку.
Маці. Нашто пра гэта гутарыць, — скажэце вось, што рабіць з Анжэлінаю. Такога жыцьця яна ня вытрымае. А тут, у такім жыцьці патрэбна кожная капейка.
Дзед. Ведаю, думаў аб гэтым. Трэба пускаць яе гуляць кожны дзень, хоць на некалькі хвілін.
Бабка. Але-ж як гэта зрабіць? Ты-ж ведаеш, што мы на дваццаць дзён зацягнулі плату.
