Пастух. Усяк, дзеткі, бывала. Бывала, што і грошай у яго хапала, а есьці ня было чаго. Ды ён-жа не адзін быў. Дык вось аднаго разу пачалася на яго аблава. Загадалі паны злавіць яго, сотні тры сагналі мужчын і пайшлі па лесе. А загадана было ісьці па лесе ціханька, каб і трава ня шасьнула, а яны ідуць ды галёкаюць. Гэта значыць знарок. А Грак сядзіць пад кусьцікам. А паўз яго праходзяць, з аднаго боку Яўтух, а з другога Сьвірыд. Убачылі яго.
Крутагор. Ой!
Ціхаход. Спакойна.
Пастух. Хе-хе. Яўтух кінуў яму пачак махоркі, а Сьвірыд сярнічкі і пашлі далей, быццам і ня бачылі яго.
Крутагор. Гэта былі малайцы.
Пастух. А гэта былі абодва кавалі, а Грак таксама быў кавалём, і яны былі памочнікамі яго. Прайшла гэтая аблава, а Грак вылез з-за куста, закурыў Яўтухавае махоркі, прыпаліў Сьвірыдаваю сярнічкаю ды пайшоў сабе. (Усе засьмяяліся).
Васіль. Значыць, чалавеку пашанцавала.
Пастух. А то аднаго разу сустрэўся ён з панам Гардылам. Грак і кажа яму: „Добры дзень, пане Гардыла“. Той насупіўся і дастае ляворвар.
Крутагор. Ого!
