Лёнька. Ды нічога, — гуляем, хадзілі па полі, а цяпер пройдзем паўз лес — ды дадому.
Пастух. Паўз лес, а праз лес нябось баіцеся?
Крутагор. Мы баімся? Чаго гэта мы будзем баяцца?
Пастух. Ня ведаю мо‘ ваўкоў, а мо‘ бандытаў.
Ціхаход. Дзе тут тыя бандыты?
Пастух. У лесе, дзе-ж.
Ціхаход. Нешта я пра гэта ня чуў.
Лёнька. І я таксама.
Васіль. Ня чуў і я.
Пастух. Бо позна радзіліся.
Крутагор. Чаму гэта вы думаеце, што мы позна радзіліся?
Пастух. А хто-ж, па-твойму, радзіўся раней — ты, ці я?
Крутагор. Вядома, што вы.
Пастух. Дык вось, я і ведаю пра бандытаў, а ты не.
Крутагор. Чуў і я, як яны забівалі людзей, кралі, а іх лавілі.
Пастух. Э-э, гэта што. А скажэце мне, што вы ведаеце пра атамана Грака?
Крутагор. Чулі і пра Грака.
Пастух. Ну, што вы чулі?
Ціхаход. Як я чуў, расказвала мне маці, дык гэта быў добры чалавек, за бедных стаяў ды паноў лупіў.
