Сашка. Цяпер вы не перашкаджаеце, а татка дык гатоў з хаты мяне прагнаць.
Сьцёпка. І праўда, цётка, чаму ваш дзядзька такі сярдзіты, а яшчэ калі падап‘е, дык такі страшны…
Маці. Такі ўжо ў яго выгляд і характар, але ён б’ецца рэдка калі.
Сашка. Добра рэдка…
Маці. А нашто бярэш яго струмант ды тупіш?
Сашка. Я ня туплю яго, ні разочку нічога ня вытупіў, толькі…
Маці. Толькі вышчарбіў сякерку.
Сьцёпка. А як ты вышчарбіў?
Сашка. Я сьсякаў сухую вішаньку, мне хацелася з крывенькімі карэнчыкамі, а там камень, ну — і крышку, зусім крышку вышчарбіў.
Сьцёпка. І папала добра?
Сашка. Няўжо-ж не папала.
Сьцёпка (сьмяючыся). А куды?
Сашка. Папругаю па плячах, але больш сюды (паказвае ззаду).
Сьцёпка. А нашто табе было сьсякаць тую вішаньку?
Сашка. Як нашто? А я-ж нештачка раблю, ня ведаеш? Вось я табе зараз пакажу.
Сьцёпка. Пакажы, пакажы.
