37.
Маркотна я чакаю. Для чаго ты Ня выйдзеш з хаты ў жаркі поўдзень зноў? Тады-бы, пэўна, выціснулі боты Па мяккаму асфальту рад сьлядоў.
І я, нявідны для цябе і бледны, Ня бачачы нічога ўкруг сябе, Прыпаў-бы к ім… І вось чакаю бедны: Ці-ж хутка зьявіцца канец журбе?
1911.
