242.
Ах, як сьпявае Сінявокая птушка Ў муках каханьня. Сьціхні, птушачка, сьціхні, Каб не тамілася я.
Мілая, згадай: Веяла цёплай вясной, І вішні цьвілі. Калыхнуў я галіну, — Белы цьвет асыпаў нас.
Дзіўна кволыя, Ірдзяныя, жоўтыя, Сіняватыя Лісточкі васеньнія Крыюць едвабам шляхі.
Ўсё зьнікае І сьледу на’т ня кіне, Як шэры попел Ад чорнага вагнішча, Разьвеяны вятрыскам.
